Historia lubawskiego obozu dla młodocianych na antenie Radia Olsztyn

Dodany przez: Martyna Rytlewska Dodano: 13 stycznia, 2015 w: Inne, Wiadomości

Historia hitlerowskiego tajnego obozu karnego dla młodocianych w Lubawie będzie na antenie Radia Olsztyn. Wszystko to za sprawą wspomnień byłego więźnia obozu Witolda Michalskiego, jego wnuka Marcina, który te wspomnienia spisał oraz Mirosława Sochackiego – dziennikarza Radia Olsztyn, który stworzył z tego reportaż.

Zachęcamy do zapoznania się z tym fragmentem historii: Kronikarz warmińsko-mazurski (środa 14 stycznia po godz. 19.10) oraz w Niedzieli odkrywców (niedziela 18 stycznia – w godz. 11-13).

KREW CIEKŁA USTAMI, NOSEM I USZAMI

Witold Michalski trafił do obozu w Lubawie w lutym 1944 roku, jako 15-letni chłopiec. Spędził tam sześć miesięcy, których nigdy nie zapomni.

– Przed wybuchem II wojny światowej mieszkałem z rodziną w Bydgoszczy, jednak kiedy zaczęła się okupacja i hitlerowcy wkroczyli do miasta zostaliśmy wysiedleni do Rypina (65 km od Lubawy) – wspomina pan Witold.

Nie mający ukończonych 14 lat pan Witold został skierowany przez Arbeitsamt (urząd pracy) do niemieckiego przedsiębiorstwa handlowego w Rypinie, którego właścicielem wówczas był Simon Helwing.

– Z powodu tego, że zostałem tam kilkakrotnie pobity, przestałem pracować i zwróciłem się do innego przedsiębiorstwa o przyjęcie mnie do pracy – opowiada pan Witold. – Nie zostałem tam jednak przyjęty, ale wezwany do Arbeitsamtu. W piwnicy zostałem pobity do nieprzytomności przez kierownika urzędu. Krew ciekła mi ustami, nosem i uszami. Kazano mi wrócić do poprzedniej pracy.

Pan Witold nie wrócił jednak do pracy, gdyż otrzymał wezwanie do więzienia w Brodnicy.

– Nie wiedziałem za co zostałem skazany tylko, że mam odbyć karę 4 miesięcy więzienia. Zdziwiłem się, ponieważ nie byłem na żadnej rozprawie sądowej. – wspomina pan Witold.

Dodatkowym powodem, jak przypuszcza pan Witold, był również fakt, iż u jego starszych kolegów, z którymi pracował w przedsiębiorstwie Helwinga, Gestapo znalazło prasę konspiracyjną. Wszyscy oni trafili do Auschwitz.

– W Brodnicy przebywałem dwa tygodnie, w czasie których zostałem ponownie ciężko pobity – mówi pan Michalski. – Po czym przewieziono mnie w kajdanach, wraz z dwoma innymi chłopakami do obozu w Lubawie. To było traumatyczne przeżycie dla mnie jako młodego wówczas chłopaka. Nigdy tego nie zapomnę…

CIĘŻKA PRACA OD ŚWITU DO NOCY

– Trafiłem do trzyosobowej celi na pierwszym piętrze – opowiada pan Witold. – Panował tam półmrok, ponieważ znajdowało się tam tylko małe okienko z mleczną szybą, przez którą nic nie było widać.Na pryczy spaliśmy we trójkę, całą noc na jednym boku, ponieważ była ona bardzo wąska. Rano całe ciało było zdrętwiałe.

z tego okna pan Witold patrzył na pobliski szpital

Wyposażenie ciasnej celi poza łóżkiem stanowiła miska do umycia i prowizoryczna toaleta. Pobudka była o szóstej rano.

– Przed śniadaniem musieliśmy wysprzątać celę „na błysk”, bo inaczej zostalibyśmy pobici – dodaje. – Potem goniono nas na podwórze, gdzie stawaliśmy do apelu. Do pracy wychodziliśmy około siódmej.

Polskie dzieci pracowały w lubawskich zakładach przetwórni owocowo-warzywnej „Pra-korn-Were” przy kopcowaniu ziemniaków i marchwi oraz wyładowywaniu kapusty z samochodów; w dużej firmie Franza Tislera, który miał składnicę węgla; w tartaku przy noszeniu i korowaniu drewna; u okolicznych gospodarzy oraz w majątkach: Mokre Bagno, Mortęgi, Linowiec, a także w majątku klasztornym Kupnerówka. Dzień pracy trwał od 10 do 12 godzin.

– Moja grupa liczyła 8 lub 10 osób, nie pamiętam dokładnie –wspomina pan Witold. – Każdego dnia prowadził nas do pracy pomocnik strażnika więziennego, który zawsze miał nabity karabin. Myślę, że moja grupa miała szczęście, ponieważ pilnował nas mieszkaniec Lubawy, który nazywał się Empel. Nigdy nas nie bił, pozwalał nawet rozmawiać po polsku.

Po wojnie ów strażnik mieszkał przy ulicy Kopernika w Lubawie. Był to niski, chudy mężczyzna z „sumiastymi” wąsami. Zmarł prawdopodobnie w latach 60-tych XX wieku.

– Podczas pobytu w obozie pracowałem przy wyplataniu sznurków, w tartaku w Lubawie oraz w Rakowicach – wymienia pan Michalski. – Potem zachorowałem, a że znałem biegle niemiecki, udało mi się załatwić pracę w więziennej kuchni. Pamiętam, że na obiad gotowano zupę z buraków. Sama woda. Na kolację dostawaliśmy znów kromkę chleba i herbatę bez cukru.

TERROR PSYCHICZNY

W obozie surowo zabronione były rozmowy po polsku. Obowiązywał tylko język niemiecki.

– Nie można było w ogóle głośno rozmawiać – dodaje pan Witold. – W celi co chwila byliśmy kontrolowani przez wizjer co robimy.

W Lubawie młodzi więźniowie byli narażeni nie tylko na dokuczliwy na głód i terror psychiczny, ale także na przemoc fizyczną ze strony strażników.

– Osobiście nikt mnie nie pobił w obozie, zapewne dlatego, że moim strażnikiem był wspomniany Empel, który był dobrym człowiekiem – opowiada pan Witold. – Jednak mój kolega z grupy został pobity przez któregoś ze strażników. Powodem tego była jego ucieczka z obozu. Został złapany po tygodniu. Kiedy wrócił do obozu został bardzo pobity i trafił do karceru.

Karcer to cela nr 4, której okno było hermetycznie zamknięte, a drzwi opatrzono gumową uszczelką.

W swoich zeznaniach byli więźniowie wspominali o zgonach w karcerze i wywożeniu samochodem meblowym zwłok ich kolegów, które później topiono w jeziorze ostródzkim. Nie ma jednak bezpośredniego dowodu czy dokumentów, które potwierdziłyby ten fakt. Trudno jest więc ustalić jaka była śmiertelność wśród dzieci w obozie.

– Był też taki jeden strażnik sadysta – dodaje pan Witold. – Nie pamiętam jednak jak się nazywał. Podobno bił za wszystko, nawet jak ktoś źle spojrzał. Każdego dnia baliśmy się, że możemy zostać pobici czy trafić za byle co do karceru.

Strażnicy pilnowali dzieci podczas ciężkiej pracy, aby nie miały chwili wytchnienia. W razie nie wyrobienia dziennej normy chłopcy pozbawiani byli posiłku. Kiedy podczas ciężkiej pracy przy kopaniu rowów melioracyjnych, czy pracach polowych strażnik zauważył, że ktoś próbuje dać dzieciom jedzenie strzelał w powietrze.

KIM BYLI OPRAWCY?

Kierownikiem Tajnego Obozu Karnego dla Młodocianych w Lubawie był Hauptwachtmeister Hubert Grbünau (Gürnau lub Otto Kluge) przez młodych więźniów zwany „pierwszym po Bogu”.

– Był to mężczyzna około 50-tki, krępy blondyn, wzrost około 1,70 m – przypomina sobie pan Witold. – Spotkałem go dwa lub trzy razy. Wzbudzał respekt i strach.

Lubił rzucać pękiem kluczy w spacerujących chłopców tylko za to, że ktoś się obejrzał do tyłu. Do ulubionych zabaw komendanta należało także strzelanie do drzwi budynku więziennego miedzy rzędami spacerujących więźniów.

Jego zastępcą był Emil Eberl, zwany w obozie „Długasem”. Lubił on z całej siły bić chłopców pięścią w szczękę. Kolejni strażnicy obozowi to Heinrich Krainz, Lipert, Dinger, Ohm, Ochs, Haupt, Kirsch, Koening (pochodzący z Lubeki).

Było też trzech pomocników, dwaj pochodzili z Lubawy i mięli III grupę Volkslisty (niemieckiej listy narodowościowej). Jednym z nich był wspomniany wcześniej Empel.

W 1943 roku na terenie obozu przebywały przez krótki czas również dziewczęta. Oddziałem do chwili przeniesienia go do Lidzbarka Welskiego zajmowała się Niemka z Lubawy Gertruda Schielke.

EWAKUACJA DO RZESZY

Obóz w Lubawie istniał do 18 stycznia 1945 roku. W tym dniu 180 chłopców ewakuowano do miejscowości Wesendorf (powiat Zelle). Podróż podczas której jedzenie więźniom podawano raz dziennie, trwała tydzień. Na miejscu chłopcy pracowali przy budowie pasów startowych. Nie wiadomo jednak ilu z nich doczekało zakończenia wojny.

W materiałach historycznych poświęconych dzieciom z hitlerowskiego obozu karnego w Lubawie znajdują się nazwiska niektórych młodocianych więźniów, są to: Czesław Czubak, Witold Michalski, Hilary Sawicki, Stefan Paprzyński, Zygfryd Przybylski, Leon Więckowski, Władysław Głowania, Edward Gołaszewski, Jan Tesmer, Jerzy Kowalski, Stanisław Boryna, Bronisław Obuchowski, Marian Szczypiński, Hieronim Żochowski, Klemens Nidzworski, Kazimierz Leitz, Kołakowski, Antoni Grodzicki, Józef Neuman, Mieczysław Zawadzki.